Umur Talu
utalu@htgazete.com.tr
Bebeklikten söz etmiyorum, beyefendi!
Karyoladan düşmekten de değil.
Bir karakolda, mesela.
Siz yine başbakansınız mesela o sırada.
Bir “kahraman” bir “çete” dediğiniz kimi polis,
2010 Haziran başında, henüz 28 yaşında, mimar Onur Yaser Can’ı gözaltına aldı.
Pardon, gözaltı bile değil.
Ailesine haber verilmedi, Avukat istenmedi.
Ama nezarete kondu. Çırılçıplak soyuldu. Cinsel
tacize maruz kaldı.
Çıkışta doktor raporu bile aynı polislerin
huzurunda hazırlandı.
(Hıdır Tok’un Başka Haber’deki hakikaten başka
türlü haberi!)
İfadesiyle defalarca oynandı.
Kağıt üstünde ne kadar hukuk kuralı varsa hepsi
çiğnendi.
***
Kendisi şöyle aktarmış orada başına gelenleri:
“Gözaltında çırılçıplak soyuldum. Duvara
yaslanmamı söylediler. Bir süre çömelerek bekletildim. Tokatlandım,
aşağılandım. İfademden farklı ifadeler imzalatıldı.”
Sonra bir daha çağırmışlar karakola.
Haberdeki anlatımla, “Çırılçıplak soyulduğu
karakola bir daha gitmektense çırılçıplak soyundu…”
Ve kendini öylece, devlet tacizine karşı bu kez
kendi iradesiyle kaldığı çırılçıplaklığıyla, yaşadıkları apartmanın
penceresinden boşluğa attı.
Hemen ölmedi. Ambulans bir türlü gelemedi.
Hastane hastane dolaştırıldı son nefesini vermeden önce.
Yani yaşarken işkence, ölürken işkence.
Siz o sırada başbakansınız mesela.
***
Sonra ne mi oldu?
11 ay sonunda o polisler hakkında işkenceden
takipsizlik kararı verildi.
Savcı, tanıdık.
Hani kendi oğullarınıza işkencesiz, tacizsiz,
çırılçıplak soymadan; sadece paranın rengi vesilesiyle dokununca “Hain, çete,
haşhaşi, örgüt, paralel devlet” diyerek hukuku, HSYK’yı, adliyeleri, emniyeti,
istihbaratı altüst ettiğiniz savcılardan biri.
“Başkasının oğlu” olunca, çırılçıplak soyulunca,
olunca ne kelime, ölünce, böyle bir fırtına kopmuyor, bir deprem olmuyor,
hükümet sinirlenmiyor, Ô savcı var ya, o savcı” demiyor haliyle.
Tamam, “oğullar ölmesin” diyen bir karış
barışımız ellerinizden öper de, bakın yerde yatan onca evladın bedenine:
20-25-30 diye, Havuz Kuru’yla üç-beş kuruş 1
trilyon diye sayarken kimi oğullar…
Kimi de işkence izleri, sopa darbeleri, mermi
delikleri, kapsül sillesiyle çırılçıplak!
***
Sonra daha ne mi oldu?
Polisler hakkında evrakta sahtecilikten dava
açıldı.
İki polis mahkum oldu. İyi halden indirildi, şu
bu.
O duruşmalarda anne Hatice Can, sanki son
nefesiyle, son sesiyle demiş ki:
“Bebekliğinden itibaren ailesinden tek kötü ses
duymadan, bir fiske dahi vurulmadan büyütülen mimar, müzisyen, heykeltıraş bir
genci çırılçıplak soydular, aşağıladılar. Kamera kayıtları da ortada yok.”
O sırada da, misal, siz başbakansınız.
***
Daha daha sonra ne mi oldu?
Önceki gün, günlerden pazarken, oğullarınızın,
danışmanlarınızın, adamlarınızın, rezalarınızın, rızalarınızın, biteviye heves
ve nefeslerinizin “montaj-dublaj-arbitraj” sesleri üzerimize üzerimize
sızarken, gümbür gümbür azarken…
Hatice Can, hani bir daha çırılçıplak soyulmamak
için karakolda, çırılçıplak atlayıp da boşluğa, kendi canını alan gencin
annesi;
İntihar edip kendi canını da verdi bu adalet
düzenine!
Siz tabii, o esnada yine başbakansınız…
Bağırıyorsunuz, “Çocuklarımız” diye…
Bağırıyorsunuz, “İnsanın mahremi” diye…
Bağırıyorsunuz, “Çocuğu olmayan anlamaz” diye...
Bağırıyorsunuz kısık sesle, “Oğlum anlamadın mı”
diye!
***
Belki şimdi artık merak edersiniz o oğlun da
adını; unutmayın, “not etsin oğlunuz” diye…
Yazıvereyim bir kez daha, şu köşeye:
Adı Onur’du…
Soyadı Can.
Canını verdi… Onuru baki kaldı!
***
Hiç unutmayın, aklınızdan hiç çıkmasın…
Hafızanıza bir kazınsın:
Bir anaydı, onun da bir oğlu vardı…
Bir canı kaldı…
Belki biraz utanırsınız diye…
Onu da kendi aldı.
**
Şimdi saymaya, sıfırlamaya devam edebilirsiniz:
20… 25
30… 40!
İşkenceye Uğradığı Karakola Gitmek Yerine İntihar Eden Onur Yaser Can'ın Annesi
Hatice Can İntihar Etti
